alışılmış durumlar

mesela; (bkz: kaybetmek) (bkz: güvenin boşa çıkması) bu durumlara o kadar alıştırıldık ki, artık kim gelmiş, kim gitmiş kimse umursamıyor. bunun bu kadar basitleştirilmesi çok üzücü değil mi? müslüman, diğer müslüman kardeşine güvenemiyor günümüzde. kafalarda hep "acaba bundan ne kötülük gelecek?" düşüncesi var. zaten "bu devirde babana bile güvenme" sözünün varlığı bile çok üzücü. durum bu kadar vahimken nasıl güvenir insanlar birbirine? alışmışız farkında olmadan. bir şey olunca ilk söylenen "kimseye güvenme, unuttun mu x kişisi de aynıydı" oluyor. allah karşımıza güvenebileceğimiz insanlar çıkarsın inşallah.

herseyin farkinda olup bisey yapamamak

okulda haftada bir gün baklagil yemeği çıkması.

derdimi bi şekilde kimseye tam anlamıyla açamıyorum ve içimdeki bu sıkıntı hiçbi zaman geçmiyo.

kurduğun hayallerin gerçekleşme ihtimalinin çok az olduğunun farkında olmak ama yine de kurmaya devam etmek

kırılmak la, o kadar cok kirildim ki evde kirilan su bardagi gibi hissediyorum kendimi. her an kirilabilirim ama kimse takmaz beni, benden daha cok varmış gibi